Adını Kravat Koydum

Hayatları tesadüfler mi belirler yoksa kararlar mı? Sırlarının ezici ağırlığı altında kabuğuna çekilerek günden güne hem topluma hem özbenliğine yabancılaşan iki insan, tesadüfen bir parkta tanışırlar: Yirmi yaşında bir hikikomori (münzevi) olan Taguçi Hiro ile elli sekiz yaşında, işini kaybettiğini karısına söyleyemeyen bir salaryman (şirket çalışanı) olan Ohara Tetsu.

Birbirlerine içlerini döktükçe kendi hikâyeleri, başkalarının incinmiş hikâyeleriyle kesişir. Hiro ve Tetsu, nihayetinde onlara hayatta yapamadıklarının, yaptıkları kadar önemli olduğunu öğreten bu hikâyelerde hiç de masum değildir. Toplumun dışına itilmiş olan bu iki insan birbirinin cankurtaranı olur ve yeniden yaşama sevinci duymaya başlar. Yemekte aşk, kahkahada hüzün, yabancılıkta dostluk barınabileceğini keşfeder, yaşanmışlıklarla hesaplaşır ve geçmişe bir sünger çekip beyaz bir sayfa açmaya karar verirler. Nitekim tesadüfler ve kararlar iç içe geçer.

Japon-Avusturyalı Milena Michiko Flašar’ın Almanca yazdığı, incelikle dokunmuş, lirik romanı Adını Kravat Koydum birkaç kelimeyle pek çok şey söylüyor. Bu etkileyici ve minimalist roman, insanların genelde üstünde konuşmadığı başarısızlık, hastalık ve yetersizlik gibi konuları ve bunları şekillendiren toplum baskısını dile döken insanların hikâyesi. Her şeyden önemlisi, sıradan insanların hikâyesi.